Summer has started en de final countdown ook!

Hallo allemaal!

Allereerst allemaal de beste wensen voor 2014 en dat het jullie veel geluk en gezondheid mag brengen.
Het is alweer even geleden dat ik hier een berichtje heb geplaatst, zó lang zelfs dat de automatisch-inloggen functie vanwege de vele weken niet actief zijn verlopen was. Sorry hiervoor, maar ik kon tot nu de tijd en zin niet vinden om er even voor te gaan zitten en wat te schrijven.

De highlights van de laatste tijd: Ik ben twee keer afgereisd naar een cactusvriend van Paul die aan de andere kant van Melbourne woont en wat na Melbourne nog zeker 3 uur rijden is, deze kennis woont midden in een landbouwgebied. De ene keer ben ik er met Paul heen geweest, de andere keer met een dochter van de kennis, die toevallig anderhalve week na mijn eerste bezoek weer even 'naar huis' ging. De kennis is een weduwe die nu in haar eentje de boerderij van haar man bestiert, en daarbij het meeste land uithuurt. De tweede keer dat ik daar was wilde ik graag weer even op het bedrijf rond kijken en dat was geen probleem: de sleutels zaten op de ute, pak er maar eentje en rij maar rond! Zo gemakkelijk gaat dat in Australië dus. Het was mooi om in zo'n gebied rond te kijken waar eigenlijk niets anders gebeurt dan landbouw en waar je buurman minstens 2 kilometer weg zit. Wat niet zo mooi is voor Joylene (de weduwe, echt zo'n hillbillynaam) is dat ze gedurende de zomer de boerderij niet kan verlaten omdat dat gebied dan zo droog wordt er heel gemakkelijk branden kunnen ontstaan. Hierdoor moet ze altijd gedurende de winter met iedereen weer bijpraten en op de koffie gaan, omdat ze gedurende de zomer gewoon simpelweg niet weg kán! Eind december is het ondenkbare dan toch gebeurd: één zijde van haar boerderij is afgebrand; een hooischuur, een huis dat niet bewoond wordt maar waar wel waardevolle cactussen staan en een gewas koolzaad dat op zwad klaar om gedorsen te worden, echter vanwege het wisselvallige weer was dit nog niet gedaan. Enniewee, oorzaak van alle kwaad: de buurman, die paardenhouder is, had de stoekdraad met het droge weer aan laten staan. gevolg: vonk raakt dor gewas/onkruid en dat levert een bult ellende. De schuur was niet meer verzekerd en het huis weet ik niet zeker, ook het gewas weet ik niet zeker omdat dat van een pachter was.

Voor de rest ben ik half december voor een weekend 3,5 uur rijden ten noorden van Devon Meadows geweest, naar een courgette- en pompoenenkwekerij die daarnaast een attractie hebben in de vorm van een cactustuin (hoe zou ik toch met ze in contact zijn gekomen???) Dit leek Paul en mij een goed plan zodat ik weer een keer met mensen van mijn eigen leeftijd in aanraking kwam, dat is iets wat ik gedurende mijn verblijf wel heb gemist. Gedurende die dag werd het heter hoe noordelijker ik zat, met 43 graden waargenomen op de 'boordcomputer' van mijn scheurijzer. Omdat de airco kapot is, heb ik dus de hele rit met de rechterarm uit het raam gereden, met als gevolg dat die bij aankomst zo rood was als een kreeft en ik nu een chauffeursarm heb. Ik mocht voor de verandering op de boerderij tractor rijden in plaats van werken, hoewel dat op een Zetor met arko in 43 graden nog geen pretje is. De manier van boeren is heel anders dan wat we in Europa gewend zijn, het moet allemaal zo low budget mogelijk dus het lag er niet allemaal even netjes bij. Het was het in ieder geval zeker waard om daar voor een weekendje heen te rijden en op de terugweg heb ik een Ierse backpacker die voor kerst naar z'n maten in Melbourne nog even in The City afgezet, waardoor ik mijn goede actie voor Kerst ook weer was volbracht.

Kerst heb ik gevierd met de familie Schreurs, te weten Peter en Odilia en Mark en Darren. Paul was er helaas niet bij, al een aantal jaren niet meer, omdat het met zijn vrouw en de rest van de familie niet zo botert, maarja dat gebeurt wanneer mensen bij elkaar zijn, er moet altijd geruzied worden. De donderdag vóór kerstmis heeft Paul mij uitgenodigd voor een barbecue bij hem thuis, waar ook zijn schoonfamilie bij was (op Paul's schoonbroer en zijn gezin na, ook hier botert het niet helemaal lekker tussen Paul's vrouw en zijn schoonzus, aan wie zal het toch liggen?) dit was eigenlijk het kerstmaal voor die kant van de familie, omdat ze met kerstmis zelf allemaal wat anders hadden. Peter en Odilia zijn nog zeer trouw katholiek (Odilia zei ooit dat Hij de hoogste was in haar leven en dat daarna Peter en de kinderen kwamen), Paul vindt het allemaal wel geschoten met de kerk, Mark was op zijn 23e per ongeluk al papa dus die heeft geen recht van spreken; dan blijft alleen nog Darren over. Darren's vrouw gaat nog regelmatig met de boys en Darren ging met kerstmis en vroeg mij om ook te komen. Dit heb ik voor de verandering maar gedaan en niemand wist zeker of ik kwam, dus toen Peter vooraan de hosties uit stond te delen en mij zag was hij positief verbaasd, ik had m'n punten weer binnen! :) Kerstmis zelf voelde nogal raar, je verwacht vorst/sneeuw/regen of op z'n minst de bomen zonder blad, hier in Australië zijn we na de kerstlunch het zwembad ingesprongen! Peter en Odilia, Mark en Darren hadden allemaal een cadeautje voor mij wat voor mij toch een beetje voelde alsof ik erbij hoorde. Ik had daags ervoor een cognactaart gemaakt naar oma's recept, echter bieden in het verleden behaalde resultaten geen garantie voor de toekomst: hij was bij lange na niet zo lekker als die van oma! Maar goed, ik had mijn best gedaan.

Toen kwamen twee dagen na kerstmis pap, mam en Bram in één keer aan rijden op het bedrijf, nadat ze twee weken daarvoor in Brisbane aan waren gekomen. We hebben oud op nieuw met z'n vieren doorgebracht 'bij mij thuis' waarna zij nog één dag bij mij in de buurt hebben doorgebracht, hierna hebben zij de Great Ocean Road afgereden waarna we op 5 januari weer bij elkaar kwamen om met z'n vieren naar Nieuw-Zeeland te vliegen voor een bezoekje aan oëmen Bert en tante Anny. Dit bezoek was erg mooi maar veeeeels te kort, maar nu weten in ieder geval wat we gemist hebben voor de volgende keer!

Dat waren de grote dingen die de laatste tijd zijn gebeurd. Verder heb ik na 14 weken prei schillen en sla trimmen een beetje 'promotie' gekregen, ik mag tegenwoordig heftruck rijden om ervoor te zorgen dat de mensen die sla en andijvie aan het verpakken zijn ook daadwerkelijk van sla en andijvie voorzien blijven. Op de dag dat pap en mam op het bedrijf aan kwamen was het heel druk, en omdat er één tractorchauffeur op vakantie was en ze wisten dat ik wel wat in huis had, mocht ik zelfs de tractor op!
Dit was echter maar voor één dag en daar zal het ook wel bij blijven, maar het zij zo. Er is een duidelijk hiërarchie op het bedrijf waarbij ieder zn eigen taak heeft, dus van de ene kant snap ik wel dat als er dan een snotneus voor 4,5 maand komt kijken ze daarvoor niet ineens iedereen andere taken kunnen geven. Ze zeggen dat het moeilijk is om aan goede chauffeurs te komen, vandaar dat ze ook best veel Cambodjaanse vrouwelijke chauffeurs hebben, op het moment dat er een plaats vrij komt kan iedereen op het bedrijf hierop reageren alvorens ze een vacature in de bladen plaatsen. Dit levert natuurlijk zo nu en dan de nodige moeilijkheden op met de communicatie, zo is het volgens Darren vaak echt moeilijk om het meisje dat de paste geplante gewassen moet aanwateren goed uitgelegd te krijgen. Nou heb ik normaal gesproken aan een half woord genoeg, maar het zij zo. Muziek in, verstand op nul en gas erop zullen we maar zeggen.

Wat betreft school: het lijkt af en toe net of ze mij aan het uitdagen zijn om ermee te stoppen. De leraar die mij met de binnenlandstage bij Van Dijck gaat begeleiden heb ik 12 november een mailtje gestuurd of het mogelijk zou zijn om het onderwerp te veranderen, die lamme voordemiddag heeft daar tot op heden nog niet op gereageerd.
De docent die ik had gekozen om mij te begeleiden bij mijn buitenlandstage heeft nadat ik twee weken hier zat besloten dat ze het te druk had en dat ik iemand anders zou krijgen, die iemand anders is een leraar die dit jaar voor het eerst op de HAS aanwezig is en die nog nooit een stagiair heeft begeleid. Nou kan ik daar niet echt mee zitten, want zo'n nieuweling is nog lekker een beetje 'kneedbaar' waardoor je de dingen wat naar je hand kunt zetten. Het feit waar ik ma aan stoor is dat ik heb gekozen uit twee docenten, en vervolgend plaren ze maar aan met wat ze voorhanden hebben. Nou ben ik in het begin ook niet al te netjes geweest door een week voor vertrek pas een mailtje te sturen met daarin uitleg over het bedrijf waar ik heen ga enzovoorts, maar dat geeft hen geen recht om maar wat aan te kloten, als dat zou moeten kan ik dat zelf ook wel. Één van de taken van een stagedocent is om van de vorderingen van zijn student op de hoogte te blijven en om hierover het project suggesties en op- en aanmerkingen te geven. Ik had dus braaf mijn vorderingen opgestuurd en de docent verteld dat hij contact op moest nemen met mijn baas hier in Australië, zoals dat altijd gebeurt bij stages, dit zou normaal zo rond het midden van de stage moeten gebeuren. 3 weken later krijg ik bericht terug op dit mailtje, hij was druk geweest met vanalles waardoor hij pas zo laat kon reageren. Dat zal allemaal wel, maar een dag heeft 24 uur en de meest daarvan kun je best nuttig besteden. Op dit moment heeft de docent nog steeds geen contact opgenomen met Paul Schreurs, waardoor hij zich af en toe voor de grap afvraagt of ik wel een student ben. Het stoort mij dat degenen die je moeten voorbereiden voor je professionele leven, waar het punctueel beantwoorden van e-mails en het op tijd acties ondernemen heel belangrijk is, zich er zelf totaal niet aan houden. Ook het feit dat ze van ons altijd eisen dat alles op tijd binnen is enzovoorts, en dat ze dan zelf maar kijken wanneer ze hun spullen klaar hebben, stoort me. Dit moet veranderen, want zij zijn gewoon geen goede voorbeelden, maarja daarvoor zijn het ook ambtenaren en geen mensen in het bedrijfsleven.

Als ik ooit nog een trip ga maken zoals die waar ik nu aan bezig ben, zou ik dat graag met minstens één iemand anders doen. Niet omdat ik nu elke avond in de foetushouding op bed lig te huilen van de heimwee, maar omdat je dan naar mijn idee meer gezien krijgt. Als je met iemand anders zo ver weg zit, zul je eerder zeggen van kóm, vandaag gaan we dit doen! Ik kom er nu achter dat ik in het begin te weinig heb gedaan en daardoor nu in tijdnood kom, maar dat zul je altijd wel houden denk ik zo. Het is vandaag nog precies twee weken voordat de vlieger weer richting Europa gaat, en tot de laatste twee weken heb ik qua weer weinig ervan gemerkt dat ik in Australië zat. Gelukkig zat daar deze week verandering in, met 4 dagen op rij bijna of helemaal 40 graden. Hierdoor draaiden we 'tropendienst': om 6 uur beginnen in plaats van 7 uur en maken dat je zo rap mogelijk klaar bent! Melbourne staat er om bekend dat wanneer het weer je niet bevalt, je 10 minuten wacht waarna het weer veranderd is. In de zomer is het iets constanter, maar je krijgt naar een week van 30 graden en meer vaak een onweersbui waarna het weer terug zakt naar 20 graden voor een week, waarna het weer langzaamaan opbouwt. Precies dit is er nu aan de hand waar ik zit, we hebben vandaag 40 graden gehad, een uur geleden is het begonnen met onweren en vanaf morgen is het weer 20 graden, wel zo plezant!

Nou dat was hem weer voor deze keer, vergeet niet om de bijgevoegde foto's te bekijken!

See ya!

Wout